Plansze z literami to coś, bez czego nie może obyć się żadna nauczycielka przedszkola! Prędzej czy później, nadchodzi w edukacji naszych maluchów ten czas, w którym zaczynają one coraz bardziej być zainteresowane poznawaniem liter. Co się z tym wiąże? Potrzebujemy pomocy, które pomogą dzieciom w przyjazny sposób oswoić się z kształtem liter. Przedstawiam przygotowane przeze mnie plansze z literami do pobrania i wydruku w formacie A4 lub A3.
Pożegnanie z dzieckiem w przedszkolu, szczególnie na początku roku szkolnego, z “pożegnaniem” ma niewiele wspólnego. Często sytuacja przybiera raczej wygląd batalii, w której rodzic, nauczyciel i dziecko wojują między sobą o to, kto dzisiaj postawi na swoim. I choć czas zawsze działa na naszą korzyść, a dziecko zaprzyjaźnia się z przedszkolem, jest kilka rzeczy, które możemy podpowiedzieć rodzicom, by cały ten proces maksymalnie załagodzić.
Wakacje w przedszkolu to wyjątkowy czas. Organizacja pracy jest wtedy zmieniona, ze względu na dzieci, które korzystają z przedszkola zastępczo (tylko przez okres wakacji), a także z powodu mniejszej frekwencji pozostałych dzieci i pań. W związku z tym, że każdego dnia skład grupy jest nieco inny, a grupa nie koniecznie zna się z nauczycielem i między sobą, warto wakacyjny czas wykorzystać nieco inaczej niż zwykle. Przedstawiam 10 pomysłów na wakacje w przedszkolu, które pozwolą nam wszystkim dobre się bawić i nabrać sił na przyszły rok szkolny! 🙂
Właśnie wracam z 12 Forum Wychowania Przedszkolnego. Wykłady Agnieszki Czeglik, Bernarda Frugi, Jarosława Polaka i Piotra Cieszewskiego, których miałam przyjemność wysłuchać zainspirowały mnie do przedstawienia mojej recepty na relacje z rodzicami. Uważam – mam nadzieję, że nienaiwnie – skutecznej. O czym należy pamiętać, gdy stają przed nami rodzice w przedszkolu?
Rozpoczynając pracę większym stresem były dla mnie rozmowy z rodzicami niż praca z dziećmi. Jeśli chodzi bowiem o pracę z dziećmi – czuję się do niej stworzona, ale do publicznych wystąpień przed rodzicami nie jestem jakoś wybitnie predysponowana. Prowadzenie zebrań do dziś kosztuje mnie sporo stresów, choć ponoć nieźle to maskuję. Z pomocą przyszła kiedyś moja własna mama. Mówiła mi “Jak się wstydzisz widowni, to patrz nad ich głowy, nie zorientują się, a w podłogę głupio patrzeć” – i choć ta rada padła przed konkursem recytatorskim w podstawówce, stosuję ją do dziś.
Rodzice zadają dużo stresujących pytań, choć sami nie są na pewno tego świadomi. Pamiętam jak w pierwszym roku mojej pracy jedna z mama powiedziała “Co Wy tu robicie w tym przedszkolu? bo Kasia cały czas płacze”. Co pomyślałam? “Najwyraźniej mama Kasi podejrzewa coś złego – może bijemy, może krzyczymy, stawiamy w kącie i straszymy potworem z szafy”. I z racji tego, że szybciej mówię niż myślę, podzieliłam się tą refleksją na głos – darowałam sobie fragment o potworze z szafy 🙂 Ton tej rozmowy zmienił się diametralnie. Mama szybko wyjaśniła, że nie chciała oskarżać, a ja, że nic groźnego się nie dzieje, a dziecko powoli adaptuje się do nowej sytuacji. Z mniej lub bardziej wprost sformułowanego oskarżenia, weszłyśmy w dialog – autentyczny, w którym mama mogła wyzbyć się lęków i wizji mnie – nauczycielki przedszkola, gnębiącej uroczą trzyletnią wtedy Kasię. Strategia usuwania z dyskusji podtekstów i dyskusji jest jedną z bardziej komfortowych – “Wydaje mi się, że ma pani obawy związane z naszymi metodami wychowawczymi”, “Mam wrażenie, że nie jest pani zadowolona z tej sytuacji”, itp. Rodzic ma szansę wyjaśnić, a my sprostować go, obronić się od oskarżeń i ugasić sytuację nim w oczach obu stron urośnie do rangi konfliktu.
To nauczyło mnie jeszcze jednego – rodzice po ludzku się boją. Nie zawsze tego, że ich dzieci będziemy gryźć, sadzać na szpilkach i poganiać pasem – raczej tego, że nie będziemy dostatecznie dobrzy. Rodzice są mądrzy, kompetentni, mają wiedzę na temat swoich dzieci, są oczytani i niekoniecznie zawsze mają pewność co do tego, czy nasza wiedza jest dostateczna. Czy potrafimy odpowiednią opieką otoczyć ich dzieci? Staram się zawsze przełamać lęk rodziców i pokazać siebie z jednej strony jako profesjonalistę i nauczycielkę z powołania, a z drugiej – jako człowieka, zabawnego, dającego się lubić – ot, tak – w sam raz gotowego do współpracy. Często staram się posilić o jakiś żart, ale mam wrażenie, że w skali 0-10 jestem poziomem żartu tam, gdzie Karol Strasburger. Ale każda najmniejsza próba przedstawienia siebie w ludzkim świetle jest warta zachodu – trzeba pamiętać, że w ostatnich, najświeższych wspomnieniach rodziców, wciąż echem rozbrzmiewają przykładowi uciążliwi wykładowcy akademiccy, zakochane w dekadentyzmie polonistki i matematyczki zafiksowane na całkach i trygonometrii.
Warto zadbać o te drobiazgi na pierwszym zebraniu i w codziennej rozmowie:
Empatia to też szacunek do drugiej osoby, na najwyższym poziomie. Nie tylko do jej emocji, ale i pozycji, bo zdanie rodzica jest zawsze ważniejsze niż nasze. Jeśli się myli i mamy co do tego pewność, możemy przyjacielsko próbować go sprostować, kierować w inną stronę. O szacunku sporo mówiła na 12. Forum Wychowania Przedszkolnego, Agnieszka Czeglik. Nie jest on jednoznaczny z sympatią, ale jest szalenie, szalenie ważny i drobne gesty, takie jak uśmiech, osobiste powitanie przy przyjęciu do przedszkola i uścisk dłoni, potrafią pozytywnie rozpocząć naszą wspólną, kilkuletnią drogę z rodzicami.
Choć mam na myśli kilka spraw i zjawisk, “kontakt” najlepiej je opisuje.
Na początek posłużę się drobnym przykładem z życia codziennego. Powiedzmy, że rozważamy jaki kurs wybrać – czy iść na warsztaty plastyczne do Ani Kowalsiej czy do Asi Nowak. Trzy przypadkowe osoby polecają pierwszą opcję, przyjaciółka poleca drugą. Z dużym prawdopodobieństwem zaufamy przyjaciółce, bo po pierwsze nie ma interesu w tym, żeby nas oszukać, a po drugie – nigdy nas nie okłamała, a mówiła wiele.
Podobnie jest w przedszkolu. Kontakt, częsty, naturalny i pozytywny pozwala budować zaufanie co do naszych słów. Z powodu nic nieznaczące historie o nowej miłości Zosi, wspaniałej budowli Tomka i zabawnej odpowiedzi Oli, pozwalają na trwanie w pozytywnym kontakcie. Oprócz tego, że jest on po ludzku przyjemny, buduje nam fundament zaufania na wypadek kryzysu. Gdy w awaryjnej sytuacji musimy rodzicowi powiedzieć o złym zachowaniu dziecka, niepokojącej zmianie lub naszych wątpliwościach nie napotkamy na mur zaprzeczenia i protestów, a z większym prawdopodobieństwem na zrozumienie i dialog.
Ale kontakt to nie tylko rozmowa. Rodzic czuje się bezpieczniej, gdy widzi i jest na bieżąco. Ja upodobałam sobie maile – wysyłam informacje o nadchodzących wydarzeniach, czasem przypomnienia, czasem linki do ciekawych eventów dla dzieci. Stale uzupełniam też grupowy album i dziele się wrażeniami po występach dzieci. Czy to naprawdę aż takie ważne? Wydawałoby się, że nie, ale jednak człowiek niedoinformowany to człowiek na swój sposób zignorowany. Powinno się więc dzielić informacją i podsumowaniem akcji, w których braliśmy udział z dziećmi. Wtedy rodzic nie jest już tylko tym, który prasuje dziecku koszulę i galowe spodnie, ale i tym, który cieszy się sukcesem.
Żadna z tych rad i wskazówek nie zadziała stosowana przez tydzień lub dwa. Tylko wyrobienie w sobie pewnych nawyków i stosowanie ich w codziennych sytuacjach ma szansę zbudować pozytywną relację między nami a rodzicami. I nic się nie uda, jeśli opuści nas fart. Bo tak to już bywa, że czasem trafią się tacy, co szukanie dziury w całym traktują jak hobby, a malkontenctwo to ich drugie imię. Ale ja, obym nie wykrakała, mogę tylko tak przypuszczać, bo moje własne doświadczenia pokazują, że rodzice nie tylko nie utrudniają, ale bardzo pomagają, angażują się i mają inicjatywę!
Jakie błędy zauważam (u siebie) najczęściej?
Autorefleksja to ważna rzecz. Tylko dzięki niej mamy szansę rozwijać się, również zawodowo.I dzięki niej my i rodzice w przedszkolu będziemy mogli szczerze i efektywnie współpracować.
Techniczne możliwości często odbierają możliwość długiej rozmowy z rodzicem – w końcu to czas dla dzieci, a nie pogaduszki z rodzicami. Brak czasu sprawia, że szybko przechodzimy do najpilniejszych kwestii – trudności wychowawczych, finansowych.
Zawsze jestem też zdania, że rozmowy powinny być prowadzone w komfortowym dla obojga stron miejscu. Często takie łapanie rodzica, gdzie się da, odbiera ten komfort.
Wymagało też czasu i pokory, by nauczyć się, że w kwestii dziecka rodzic jest szefem, a nauczyciel ma wspierać jego działania, przede wszystkim, a nie odwrotnie. Choć są pewnie sytuacje, w których tylko zawziętość i presja nauczyciela zmieniają negatywne relacje w domu.
Bo gramy w jednej orkiestrze. I choćbyśmy grali najpiękniejsze melodie – dwa utwory odgrywane równocześnie nie przyniosą efektu pięknej muzyki.
Nauczyciel i rodzic muszą grać tą samą melodię, bo tylko wtedy ta gra ma sens, gdy jest harmonijna.
A jakie są Wasze doświadczenia?
Masa solna, masa porcelanowa, aksamitna… Dziś w przedszkolu chcemy dać dzieciom szansę spróbować wszystkiego! Czemu? Bo ciapkanie się w różnego rodzaju cudach ma pozytywny wpływ na małą motorykę, wycisza i pobudza wyobraźnię. Od momentu pojawienia się superciągliwych glutów na Pinterest na celowniku pojawiło się poszukiwanie idealnego przepisu. Wnioski z oglądania zdjęć były oczywiste – to musi być naprawdę świetna zabawa! Ale jak zrobić masę, która nawet w małej ilości rozciąga się na rozpiętość naszych ramion? Nie udało mi się to za pierwszym razem, … za drugim też nie. Ale dziś odbyła się trzecia próba. Ciągliwy glut w 5 minut – jak go zrobić? Już wyjaśniam 🙂
Czytanie jest bardzo ważną umiejętnością. Jest to narzędzie do zdobywania dalszej wiedzy, a równocześnie pierwsze poważne wyzwanie, z którym mierzy się dziecko. Jednym nabywanie liter przychodzi niemalże mimochodem, inni muszą włożyć w to sporo energii, co maluszki-leniuszki zniechęca. Pewną trudność stanowi też czytanie sylab, mimo znajomości liter. Po co więc czytanie sylabowe?
Banalne i genialne. Lubie takie rzeczy! Masy plastyczne uwielbiam odkąd pamiętam. Masa solna była długo na pierwszym miejscu, jednak nie wiem jak Was, ale mnie… swędzą od niej ręce. Choć jest dobrą szkołą na początek – szybko uczy nie wkładania nieumytych rąk do buzi! 🙂 To jedyny raz, gdy “słone paluszki” smakują naprawdę okropnie.Tym razem postanowiłam więc wypróbować kolejny przepis i przekonać się czy odżywka do włosów może znaleźć nowe zastosowaniem w przedszkolu. Jak się domyślacie – może. Oto genialna i banalna masa aksamitna, gotowa w 10 minut!
Mamy mróz! Przyszła zima! I choć oszczędzała nas do tej pory, za oknem nieprzerwanie śnieg, a na szyjach szaliki porządniej związane. Z tej okazji na naszych przedszkolnych tablicach i wystawach, zdecydowanie w porę, zawitać mogą śnieżki, bałwany, a zabawy w czasie dowolnym urozmaici sztuczny śnieg. Mrozów dopiero początek, a pomysły ulotne, w związku z tym przedstawiam pomysły zimowe prace plastyczne 🙂
Boże Narodzenie tuż, tuż i choć śnieg i mróz nas na razie oszczędzają, tym razem przygotowałam zestaw, dzięki któremu boże narodzenie zagości w dekoracjach, pracach i na zajęciach. Materiały można wykorzystać dowolnie – można drukować je w wersji XL, prezentować na zajęciach językowych, podczas pracy indywidualnej i stosować zajęć terapeutycznych. Słowem – można wszystko, ogranicza nas tylko nasza wyobraźnia.
